Glansroser og syltelabbar

Eg sit på kjøkkenet.
Det regnar ute.
Regnet silar nedover glaset
slik at det doggar på innsida
Det luktar så trygt her av kaffi og av syltetøy.
Kanskje i kveld skal eg få kakao.
Dei lette og langsame stega til bestemor
kjem på ulltøflar over golve.
Eg ser det blomstrete armeforkleet hennar,
og den litt bøygde nakken
den kvithåra dulten med alle hårnålene.
Ho smiler til meg og eg smiler tilbake.
Tida noko som er her utan å forsvinna.
Ein kan lena seg mot bestemorstida.
I skuffa har ho ein pose me bringebærdrops.
Eg set meg inn i stova, seier bestemor,
så kan du koma akkurat når du vil.
Ho let meg få eiga tida.
Tida er bare mi når eg er hos henne.
Ho skal ingen plass, ho går aldri ut.
Ei bunke gamle vekekeblad frå ei øskje eg har i kjellaren.
Eg les om det vaksne livet og drikk saft.
Bare sei når du har lyst på mat, seier bestemor.
I gardsromet blømer rosespireaen framleis.
Kanskje er det eit og anna stikkelsbær att i bærhagen,
men først må det slutta å regna.
I regn blir ein våt av å gå gjennom hekken.
Eg finn ei saks og klippar ut.
Eg lagar kveitemjølsklister, og klistrar det inn i ei bok.
Ein slags teikneserie om sjølvtillit og tannkrem.
Bileta er ganske fine.
Eg lagar mi eiga teikneseriebok.
Donald og Langbein får selskap
av unge damer i kvite kjolar
med ringar av sjølvtillit kring hovuda sine.
I ei anna bok har eg glansroser
med englar og gutar frå Holland med korger
med tulipanar og tresko på føtene.
På benken står eit lite kjøleskap
med veldig tjukke vegger.
Inni er det hyller.
På ei av dei gøymer morfar syltelabbane sine.
Kalde syltelabbar innepakka i avispapir.
Bestemor orkar ikkje synet
av føter som kjem frå ein levande gris.
Litt av skinnet sit endå fast på dei,
dei er kjøleskapskalde.
Det grøssar i heile meg
når eg vågar meg til
å røra dei med ein finger.

Heidi

Foto: Flickr commons